Gmina Lubin

                                     Gmina Lubin


Powierzchnia: 290 km kw.
Ludność: około 9.000
Tereny leśne: 38 % obszaru
Użytki rolne: 15.279 ha
31 wsi, wszystkie zwodociągowane
Zabytki: kościoły w Krzeczynie, Chróstniku,
Górzynie                                               
                                                                  Autor: Gmina Lubin

Buczynka, Bukowna, Chróstnik, Czerniec, Dąbrowa Górna, Gogołowice,
Gola, Gorzelin, Górzyca, Karczowiska, Kłopotów, Krzeczyn Mały, Krzeczyn Wielki,
Księginice, Lisiec, Miłoradzice, Miłosna, Miroszowice, Niemstów, Obora, Osiek,
Pieszków, Raszowa, Raszowa Mała, Raszówka, Siedlce, Składowice, Szklary Górne,
Ustronie, Wiercień, Zimna Woda.

1.Buczynka – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.
 

2.Bukowna – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego. Od roku 2007 funkcje sołtysa wsi przejął Czesław Niemiec.
 
3.Chróstnik – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin przy drodze krajowej nr 3.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.

Edukacja 

W Chróstniku znajduje się Zespół Szkół, w skład którego wchodzą:

• Technikum na podbudowie gimnazjum - kształcące w zawodach: technik spedytor, technik architektury krajobrazu, technik mechanik,
• Zasadnicza Szkoła Zawodowa na podbudowie gimnazjum - kształcąca w zawodzie mechanik – operator pojazdów i maszyn rolniczych,
• Szkoła Policealna dla dorosłych - kształcąca w zawodach: technik spedytor, technik architektury krajobrazu.

Przy Zespole Szkół funkcjonują warsztaty oraz gospodarstwo pomocnicze - Internat. W roku 2008 powstało Stowarzyszenie Edukacja Chróstnik, którego celem jest wspieranie działalności szkoły. W styczniu 2009 roku stowarzyszenie uzyskało status Organizacji Pożytku Publicznego.

W kwietniu 2007 roku Gmina Lubin wspólnie z Polskim Towarzystwem Dysleksji otworzyła ośrodek przedszkolny dla dzieci w wieku 3-5 lat. Program ALTERNATYWNE FORMY EDUKACJI PRZEDSZKOLNEJ - DOBRY START PRZEDSZKOLAKA jest realizowany w ramach projektu współfinansowanego ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego.

Komunikacja 

Przez Chróstnik przebiega trasa linii 0 MPK Lubin.

W Chróstniku znajduje się przystanek kolejowy, skąd odjeżdżają pociągi do Lubina Górniczego, Wrocławia Głównego, Legnicy, Głogowa, Leszna i Rudnej Gwizdanów (podano stacje końcowe).

4.Czerniec – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego. Dawniej: Schwarzau . W miejscowości znajduje się 200 letni kościół oraz dzwonnica.

 5.Dąbrowa Górna- (niem.: Ober Dammer)– wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.

 6.Gogołowice – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa legnickiego.

7.Gola – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa legnickiego.

 8.Gorzelin – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.

9.Górzyca – przysiółek w Polsce położony w województwie dolnośląskim, w powiecie oleśnickim, w gminie Międzybórz. Wraz z miejscowością Knopka wchodzi w skład sołectwa Ose.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kaliskiego.

 10.Karczowiska – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin, na trasie Lubin - Legnica.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.

11.Kłopotów (do 1945 niem. Klaptau) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.Odległość dzieląca Kłopotów od Lubina wynosi 5 km.

 

Historia

Prowadzone w okolicy Kłopotowa badania archeologiczne dowodzą, że we wczesnym średniowieczu, dzięki położeniu na szlaku handlowym z Kijowa do Magdeburga miejscowość mogła być osadą miejską - na polskim prawie lokacyjnym. Clopotovo wymienia się w wielu kronikach i dokumentach np. w akcie papieża Klemensa IV dotyczącym kanonizacji św. Jadwigi. Wraz z upływem lat znaczenie Kłopotowa malało, w tej chwili wieś położona jest na uboczu i zamieszkuje ją 91 osób.

12.Krzeczyn Mały – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin. Przed 1945 rokiem Klein Kirchen.

Pałac barokowy, dwukondygnacyjny z 1720 roku. Przy pałacu spichlerz, obora i gołębnik z XIX wieku. Na przestrzeni wieków miejscowość jak i pałac stanowiła własność wielu rodów: de Sar, von Schweinitz, von Niskisch-Rosenegk, von Harrach, von Ernst, von Manfred.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.

13.Krzeczyn Wielki – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.

 

14.Księginice – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1945-54 siedziba gminy Księginice. W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa legnickiego.

15.Lisiec – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.

I. Historia

Obecna miejscowość Lisiec obejmuje obszary dwóch dawnych wsi: Lindhardt (część północna obecnej wsi) i Fuchsmühl (część południowa). W dokumencie z 1353 r. dotyczącym kupna dobra w Bukownej została wymieniona osada granicząca z tamtejszym majątkiem, zwana Lintberg. Kolejna wzmianka pochodzi z 28 lipca 1409 r., kiedy to książę Wacław I sprzedał swoje dobro Lynthard Hansowi Gawen. Pierwsze dostępne informacje o osadzie Fuchsmühl pochodzą ze spisu z 1613 r. sporządzonego dla księstwa legnickiego – Verzeignis der Ritterdienste und Hufen im Fürstentume Liegnitz – wówczas w Liścu mieszkało 9 zagrodników. W XVII w. miejscowość należała do grodu von Götz. Nie wiadomo, od kiedy połączona była z majątkiem w Zimnej Wodzie, który należał od 1649 r. do rodziny hrabiów Pompeji, a od 1654 r. do cesarskiego austriackiego feldmarszałka hrabiego Johanna von Götz, którego syn Hans Georg von Götz (zm. w 1681 r.) odziedziczył majątek, składający się wówczas z dóbr w Zimnej Wodzie, Bukownej, Zamienic, Góry Bielawy i Wiercienia. Oprócz tych miejscowości najprawdopodobniej w skład klucza dóbr wchodziły również majątki Fuchsmühl i Lindhardt. W 1737 r. majątek zakupiony został przez benedyktynów z legnickiego Pola. W 1789 r. w części południowej Fuchsmühl znajdowały się dwa pańskie folwarki, w miejscowości znajdowało się 5 gospodarstw zagrodniczych i 5 chałupniczych. W części Lindhardt natomiast znajdował się folwark i karczma – osadę zamieszkiwało 13 zagrodników i 13 chałupników. Obie wsie należały nadal do klasztoru w Legnickim Polu. Od 1810 r., po sekularyzacji dóbr klasztornych, część miejscowości Fuchsmühl była dobrem królewskim. Zapiski kronikarskie potwierdzają, iż w Liścu w noc sylwestrową 1812/1813 r. przebywał Napoleon w odwrocie spod Moskwy. W sierpniu 1813 r. jego wojska stoczyły bitwę nad Kaczawą. Właśnie we wspomnianej wyżej historycznej gospodzie Amelie Leuschner przygotowywała Napoleonowi napój – poncz. Przed podaniem go Cesarzowi, w jego obecności, gospodyni musiała spróbować tego napoju. Chodziło zapewne o bezpieczeństwo Napoleona. Do miejscowości w 1830 r. przynależał młyn wodny zwany Schleifmühle i folwark zwany Buschvorwerk bądź Waldvorwerk. Od 1831 r. do co najmniej 1845 r. właścicielem dóbr był radca von Raumer (od 1839 r. do dóbr należał Weinberg). Do majątku w 1845 r. należały: folwark Fuchshof połączony już wówczas z folwarkiem Lindhardt oraz młyn wodny zwany Schleifmühle. W latach 1870 – 1873 majątek określany już jako Fuchsmühl – Lindhardt należał do Gustava Kolbenach. Od 1886 r. dobra szlacheckie wymieniane były wraz z folwarkiem Waldhof: w latach 1881 – 1912 właścicielem majątku był Gustav Kaiser, w latach 1917 – 1930 wymieniani są w księgach adresowych jego spadkobiercy, natomiast w 1937 r. Hans Ulrich Kaiser. 5 czerwca 1947 r. zameldowała się grupa składająca się z 87 osób, przymusowo przesiedlona w ramach akcji „Wisła” z Bartnego, pow. Gorlice. Ponadto po 1955 r. – według „wykazu dodatkowego ludności ukraińskiej przybyłej w okresie po 1955 r.” sporządzonego w dniu 5 listopada 1957 r. - przybyło do Liśca 20 osób. Majątek w Liścu liczył w 1939 r. 400 ha, we wsi było 35 indywidualnych gospodarstw. Wówczas wieś miała 326 mieszkańców. Nieliczni katolicy należeli do parafii Zimna Woda, a protestanci do parafii w Niedźwiedzicach. W 1945 r., podobnie jak w wielu innych wsiach, również w Liścu Armia Czerwona zajęła pałac wraz z majątkiem ziemskim i prowadziła gospodarstwo rolne, w którym pracowali Niemcy. Obiekt opuszczono w 1947 r. Następnie władze powiatowe przekazały je PGR, które istniało od 1990 r. Później ziemię przejęła Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa. Obecnie właścicielem pałacu i parku jest Janusz Jędrkowiak właściciel Firmy „BAX” s. c. z Lubina, który od kilku lat skutecznie odrestaurowuje pałac.

II. Struktura przestrzenna

W układzie przestrzennym miejscowości czytelny jest nadal podział na część południową i północną. Osady oddziela lokalna droga. Część północna posiada układ wielodrożny o nieregularnym układzie zabudowy - w środkowej części po zachodniej stronie drogi znajdował się folwark (leśnictwo) Lindhardt (zachowała się do dzisiaj fragmentarycznie zabudowa folwarku). W najwyżej położonej części leżała tu tuż przy lesie sosnowym licząca kilkaset lat gospoda z drewnianym belkowym pułapem i „tablicą dostojników” w wielkim pokoju gościnnym. Południowa część miejscowości jest ulicówką z folwarkiem i rozległym parkiem na północy. Najbardziej na wschód, przy drodze wiodącej w kierunku Zimniej Wody, wysunięty był nie istniejący obecnie folwark Waldhof. Początki kształtowania założenia parkowego we wsi Lisiec sięgają wieku XVIII, kiedy to majątek pozostawał w zarządzie zakonu benedyktynów w Legnickim Polu. Prawdopodobnie wówczas założono trzy stawy hodowlane w południowej części zespołu. Z tego okresu pochodzi obsadzenie dębowe grobli. Zapewne dla rodziny von Raumer, w której posiadaniu znalazł się majątek od roku 1831, założony został przy wzniesionym w 1839 r. pałacu postromantyczny park. Pałac jest budowlą o bryle zwartej, dwukondygnacyjny, kryty dachem dwuspadowym, z ryzalitami w elewacjach północnej i południowej. Wystrój architektoniczny elewacji – wnętrza przebudowane w latach 50 XX w. – nawiązuje do neogotyku angielskiego. Pałac od folwarku (położonego w części północnej) oddzielony został kolistym gaonem i podjazdem – dziś już nieistniejącymi. Zabudowania folwarku – zwanego Fuchshof – wzniesione najprawdopodobniej równolegle z budową pałacu (bądź nieco później) pozbawione cech stylowych, do którego wjazd prowadzi od północnego wschodu, skupione są wokół dziedzińca w kształcie trapezu. Przy zakładaniu parku wykorzystano obsadzenie dębowe oraz naturalne cieki wodne. Po południowej stronie rezydencji utworzono regularny, wydłużony staw z niewielką romantyczną wysepką. Niewykluczone, że między pałacem i stawem znajdował się mały ozdobny ogródek. Na terenie parku sadzone drzewa tworzyły koliste altany, rzędy i klomby. W 2 połowie XIX w. drzewostan był uzupełniany. Park obiega promenada, łącząca się ze ścieżkami spacerowymi, które wiodły przez mostki i kładki przerzucone nad strumieniami. Obecnie założenie zachowane jest w dobrym stanie, częściowemu zatarciu uległ układ dróg i ścieżek, zwłaszcza w południowej części kompozycja parku stała się nieczytelna.

III. Dziedzictwo kulturowe - zabytki i zasoby przyrodnicze

Obiektami zabytkowymi są:

1. Pałac z 1839 r. (nr 15),
2. Park z końca XVIII w.

Obiektami archeologicznymi są:

1. Stanowisko nr 21/39 – grodzisko ze średniowiecza.

Wieś i jej otoczenie odznacza się wybitnymi walorami krajobrazowymi. Miejscowość Lisiec położona jest na obszarze Równiny Legnickiej, w dorzeczu Czarnej Wody. Teren jest tu równinny z licznymi ciekami i podmokłościami o krajobrazie podobnym jak w Dolinie Szprotawy. Występują tu gleby typu madowego, zaś na południowy – wschód od wsi Lisiec jest podłużne dość znaczne wystąpienie gleb murszowatych.

Gatunki roślin podlegające ochronie ścisłej:

1. Wawrzynek wilczełyko (Dephne mezereum).

Istniejące pomniki przyrody w parku podworskim w Liścu:

1. Topola Czarna (Populus nigra) – 390 cm obwodu,
2. Topola Czarna (Populus nigra) – 385 cm obwodu,
3. Platan klonisty (Platanus acerifolia) – 365 cm obwodu,
4. Jesion wyniosły (Fraxinus excelsior) – 330 cm obwodu.

Projektowane pomniki przyrody w Liścu i ich umiejscowienie we wsi:

1. Dąb szypułkowy (Quercus robur) – 488 cm obwodu, przy drodze prowadzącej do parku, od strony wschodniej,
2. Topola Czarna (Populus nigra) – 436 cm obwodu, przy wjeździe do parku,
3. Dąb szypułkowy (Quercus robur) – 433 cm obwodu, przy drodze prowadzącej do parku, od strony wschodniej,
4. Topola Czarna (Populus nigra) – 418 cm obwodu, przy wjeździe do parku,
5. Czeremcha zwyczajna (Prunus padus) – 187 cm obwodu, remiza śródpolna, 300 m od zachodniego skraju parku,
6. Trzmielina zwyczajna (Euonymus europaea) – 67 cm obwodu, remiza śródpolna, 300 m od zachodniego skraju parku.

IV. Obiekty i tereny:

Park powierzchnia parku wynosi 8 ha, w tym powierzchnia wody to 1,4 ha. Park o charakterze krajobrazowym założony został pod koniec XVIII w. Park w Liścu, na tle innych obiektów tego typu w Gminie Lubin, wyróżnia się obecnością trzech stawów. Bardzo okazały drzewostan tworzą głównie: jesiony, graby, olsze, lipy, dęby, wiązy i topole. W runie oprócz siewek ww. drzew i bluszczu masowo występuje zawilec gajowy, dąbrówka rozłogowa, kokoryczka wielokwiatowa i konwalijka dwulistna. Wkład ścieżek jest nieczytelny, polany widokowe są dobrze zachowane.

Plac zabaw znajduje się w centralnej części miejscowości, przy boisku sportowym. Mieści się tam: zestaw – zjeżdżalnia z wiszącym mostkiem i linami, zjeżdżalnia, huśtawka podwójna, motorek na sprężynie, huśtawka ważka, karuzela tarczowa z siedziskami i stół do tenisa.

Sklep spożywczo-przemysłowy Istnieje od 1947 r., kiedy to została założona placówka handlu detalicznego prowadzona przez Gminną Spółdzielnię „Samopomoc Chłopska” z Lubina. Sklep znajduje się w budynku nr 10 a. Obecnie właścicielem sklepu jest osoba prywatna.

V. Infrastruktura społeczna Świetlica wiejska podlega pod Gminny Ośrodek Kultury w Raszówce. Odbywają się w niej takie imprezy jak: Dzień Kobiet, Dzień Dziecka, Dożynki, Sylwester itp. Na ferie zimowe i na wakacje organizowane są zajęcia dla dzieci spędzających czas wolny w miejscu zamieszkania. Świetlica często jest wynajmowana na wesela. Znajduje się w niej przestronna i bogato wyposażona kuchnia – wraz z wypożyczalnią naczyń, toalety (damska i męska) oraz podwyższona scena. W świetlicy znajdują się dwa stoły do tenisa stołowego. Świetlica jest także miejscem zebrań wiejskich i spotkań Koła Gospodyń Wiejskich.

VI. Infrastruktura techniczna

1. Wodociągi – Lisiec wodę pozyskuje ze studni głębinowej. Dodatkowo zaopatruje w wodę wsie: Bukowna, Zimna Woda i Wiercień. SUW Lisiec wybudowano w 1982 roku.
2. Odprowadzanie ścieków – wieś jest skanalizowana.
3. Sieć elektroenergetyczna – wieś jest zelektryfikowana.
4. Sieć gazowa – wieś zgazyfikowana, zaopatrywana w gaz ze stacji redukcyjno – pomiarowej Zimna Woda. Gaz został ty doprowadzony w latach 1995 – 1997.
5. Infrastruktura telekomunikacyjna - działalność telekomunikacyjna prowadzona jest od 1992 roku przez Telekomunikację Polską S.A, Telefonię Dialog oraz wszystkie sieci komórkowe.

VII. Kapitał społeczny i ludzki

1. Samorząd Wiejski – Sołtys i Rada Sołecka.
2. Koło Gospodyń Wiejskich – obecnie aktywnie działa od 2002 r. W Kole prężnie współpracuje 15 pań, które pomagają w organizacji różnych imprez okolicznościowych w miejscowości (przygotowanie stołów, dekoracji itp.).
3. Koło Stowarzyszenia Łemków – od czterech lat organizuje imprezę pod nazwą „Chwila z rusińską/łemkowską kulturą” w świetlicy w Liścu. Program obejmuje część artystyczną – występy zespołów oraz wystawę – i łemkowską zabawę do białego rana. Prezesem koła jest Jan Fesz.

MATERIAŁY ŹRÓDŁOWE:

1. Czesław Sternicki, Stanisław Tokarczuk, Monografia Gminy Wiejskiej Lubin, Lubin 1997
2. Program Opieki Nad Zabytkami Gminy Lubin, Wykonawca: Regionalny Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków
3. Strategia Rozwoju Gminy Lubin na lata 2008 – 2012, Urząd Gminy Lubin
4. Inwentaryzacja Przyrodnicza Gminy Lubin, Fundacja Ekologiczna Ziemi Legnickiej „Zielona Akcja”, Legnica 1997
5. Biuletyn informacyjny Urzędu Gminy: 
6. Wieloletni Plan Inwestycyjny Gminy Lubin
7. Wieloletni Plan Inwestycyjny Powiatu Lubińskiego

16.Miłoradzice – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1945-54 siedziba gminy Miłoradzice. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.

 17.Miłosna – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.

18. Miroszowice – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.

 

19.Niemstów – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie legnickim.

Wieś Niemstów położona jest na drodze Lubin - Wrocław w odległości około 12 kilometrów od Lubina, za Osiekiem. Jest bardzo długa - ciągnie się w kierunku Parszowic około 8 kilometry. W centrum wsi znajduje się kościół, nieopodal niego remiza. Wieś kładzie nacisk na budowanie nowych obiektów sportowych. Naprzeciw kościoła znajduje się spora plantacja truskawek.

Do sołectwa Niemstów należą przysiółki Łazek i Podgórze.

20.Obora – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.

21.Osiek (do 1945 niem.: Ossig), wieś w Polsce, w gminie Lubin, powiecie lubińskim (województwo dolnośląskie), sąsiadujaca z Lubinem.W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa legnickiego.

Miejsce urodzenia reformatora religijnego Kaspara Schwenkfelda (1489-1561). Tu w rodzinnym majątku ziemskim stworzył własną doktrynę religijną i założył pierwszą grupę wyznawców (szwenkfeldystów) (jest ich obecnie około 3000 w USA). We wsi znajduje się kościół z XVI wieku odbudowany w 1997 roku. Jest tam również pałac z ok. XVIII wieku, który nadal jest zamieszkiwany. W czasie wojny wieś nazywała się Zasieki ze względu na obóz jeniecki, w którym przetrzymywano głównie Rosjan. W lesie niedaleko przystanku znajduje się cmentarz poniemiecki, obecnie zdewastowany i ograbiony. W latach 60. XX wieku pracę w Osieku zapewniały liczne państwowe gospodarstwa rolnicze (PGR-y). Do dziś na terenie wsi stoi wiele stodół i domów z czasów działania PGR-ów.

22.Pieszków – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa legnickiego.

23.Raszowa – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość położona była w województwie legnickim.

Do 1998 roku przed ponownym podziałem administracyjnym nazwa miejscowości brzmiała Raszowa Duża. Przed II wojną światową miejscowość należała do terytorium III Rzeszy i nosiła nazwę Groß Reichen.
 

• Kościół pod wezwaniem Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny.

Świątynia najprawdopodobniej została zbudowana w XIV wieku w stylu barokowym na fundamentach innego obiektu sakralnego. W pobliżu kościoła od 1362 roku istniał już miejscowy cmentarz. W XVIII wieku Ewangelicy dokonali gruntownej przebudowy świątyni (Kościół św. Marcina). Kościół znajduje się w środkowej części miejscowości w pobliżu fosy okalającej ruiny pałacu. W 1969 roku miał miejsce pożar, w którym spłonęła większa część wyposażenia świątyni. Zachowała się m.in. w zakrystii kuta w żelazie późnogotycka krata, prezbiterium z wnęką na sprzęty liturgiczne.

W 2000 roku świątynię wpisano do rejestru zabytków pod numerem 46/A. Od tego też czasu rozpoczęto prace remontowe świątyni, odnowiono elewacje zewnętrzne, gzymsy, framugi, zamontowano instalację odgromową. W roku 2005 przeprowadzono remont iglicy i wieży kościelnej. Kościół parafialny pw. Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny znajduje się w pobliskiej miejscowości w Raszówce.

W bardzo bliskiej odległości od kościoła rośnie jesion, którego wiek oceniany jest na przynajmniej 170 lat. Jesion ma obwód 520 cm na wysokości 1.60 m i 645 cm na wysokości 3.70 m. Całkowita wysokość jesionu 15 m. Tuż obok jesionu za ogrodzeniem kościoła rośnie świerk o obwodzie 220 cm i wysokości 29 metrów. W pobliżu świątyni usytuowany jest cmentarz przykościelny wpisany do rejestru zabytków pod pozycją 930/L, znajduje się tam 18 grobów polskich i 1 grobowiec niemieckiej rodziny Nowack.

• Pałac barokowy wzniesiony pod koniec XVII wieku w 1688 roku dla Jerzego von Lüttichau, obiekt otoczony był fosą, do którego prowadziły trzy mosty (ze wschodu i zachodu oraz z mauzoleum rodowego). Na przełomie XIX i XX został przebudowany. Pod koniec II wojny światowej w styczniu 1945 roku pałac został niemal doszczętnie zniszczony w wyniku bombardowań. Całkowitemu uszkodzeniu uległo również mauzoleum rodowe usytuowane w południowo-wschodniej części parku. Dziś pozostały tylko ruiny. Pałac został wpisany do rejestru zabytków pod numerem 957, park krajobrazowy pod pozycją 682/L.

 

Cmentarz katolicki 

Drugi cmentarz oddalany jest od świątyni około 500 metrów, kierując się w stronę Pieszkowa. 7 maja 1988 roku został zamontowany tam Krzyż o wys. ponad 6 metrów ofiarowany przez ówczesnego proboszcza ks. Kazmierza Pietrygę. Krzyż wykonali i zamontowali mieszkańcy Raszowej Dużej, prace spawalnicze prowadził Józef Pater, montaż na cmentarzu wykonali Mikołaj Kuchciak, Jan Bobik, Józef Pater i Eugeniusz Sobuś.

 

24.Raszowa Mała – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.

25.Raszówka – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego. Przed wojną wieś Raszówka nosiła nazwę Vorderheide. Niemcy zlokalizowali w niej bazę paliwową.

 

Gminny Ośrodek Kultury 

Powstał w roku 2007, jego siedziba znajduje się w budynku świetlicy. W GOK Raszówka znajduje się centrum kształcenia na odległość.

 

Biblioteka

Gminna Biblioteka Publiczna w Raszówce istnieje od 1980 roku. Posiada 9 filii bibliotecznych na terenie Gminy Lubin.

 

Szkoła Podstawowa 

Istnieje od 1948 roku, w obecnym budynku od 1973 roku. Rejon szkoły obejmuje 11 miejscowości: Raszowa Mała, Raszowa, Buczynka, Miłoradzice, Karczowiska, Wiercień, Bukowna, Lisiec, Zimna Woda, Gorzelin i Raszówka.

• Strona internetowa szkoły: www.spraszowka.edu.pl

 

Przedszkole

Przedszkole gminne w Raszówce istnieje od 1963 roku.

 

Parafia Rzymsko-Katolicka p.w. Niepokalanego Serca Najświętszej Marii Panny 

Parafia istnieje od 1981 roku. Kościół parafialny został zbudowany w latach 1980 - 1984. Parafia posiada kościół filialny w Raszowej.
 

26.Siedlce – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa legnickiego.

Siedlce położone są w południowo-zachodniej Polsce w pasie Niziny Śląsko-Łużyckiej na łagodnym wzniesieniu moreny dennej w północno-wschodniej części Wysoczyzny Lubińskiej na wysokości 110 m n.p.m około 7 km na wschód od Lubina. Obszar wsi położony jest na terenie, który w przeszłości objęty był zlodowaceniem środkowo-polskim.

Duża wieś o nieregularnym kształcie i zwartej zabudowie. Zabudowa wsi składa się z pojedynczych budynków gospodarczo-mieszkalnych rozlokowanych po obu stronach dróg i Strugi Księginickiej, której źródła usytuowane są na północny zachód od wsi. Jest to wieś typu wielodrożnica, o charakterze rolniczym ciągnąca się na długości około 2,0 km. Wokół wsi rozciągają się rozległe użytki rolne, a przez wieś poprzecznie przebiega droga krajowa nr 36. Występują niewielkie pasy zieleni z drzew liściastych, wzdłuż potoku i miedz, oraz w formie przydomowych nasadzeń. We wsi zachowało się kilka zabudowań gospodarskich z przełomu XIX - XX wieku, ruiny pałacu, kościół pw. św. Michała Archanioła z 1335 roku, zbudowania folwarczne, zdewastowany ogród pałacowy.

 

Historia

Wieś powstała w 1257 roku na prawie niemieckim. Najstarsze ślady pobytu człowieka w rejonie Siedlec pochodzą z młodszej epoki kamiennej neolitu, o pobycie człowieka świadczą znalezione pojedyncze przedmioty oraz ich fragmenty. Bardziej udokumentowany jest okres kultury unietyckiej z epoki brązu. Pierwsza wzmianka o miejscowości pojawia się w 1257 roku, w dokumencie lokacyjnym wystawionym w Głogowie przez księcia Konrada I głogowskiego, w którym wymieniona jest kaplica i sołtys Berthold. W bulli papieskiej z 1267 roku papieża Klemensa IV, w której potwierdzone są dobra klasztoru trzebnickiego, oraz wykaz osad płacących dziesięcinę klasztorowi w Trzebnicy, wśród których wymienione są "Sedlce" Siedlce. Siedlce w XIII i XIV wieku były wsią parafialną. Obok lenna kościelnego znajdowało się w osadzie wolne sędziostwo. W roku 1372 wioskę sprzedano rycerzowi polskiego pochodzenia, który był prekursorem rozbudowy kościoła w Siedlcach. Za jego czasów wybudowano nawę, a na zworniku sklepienia prezbiterium umieszczono herb fundatora - Korab. Z początkiem XV wieku właścicielami wsi staje się ród Nostitzów. W drugiej połowie XVI wieku rodzina von Nostitz zbudowała renesansowy dwór. Jedyną jego pozostałością są fragmenty fosy. W 1597 roku Ewa von Nostitz ufundowała ambonę i chrzcielnicę. W 1612 roku jej synowie ufundowali nad lożą kolatorską założono strop kasetonowy ozdobiony scenami biblijnymi. W 1751 roku wieś oraz posiadłość nabył oficer armii pruskiej Ludwik Anton von Wechmar, za którego po północnej stronie kościoła zbudowano kaplicę z kryptą, w której zostały umieszczone liczne sarkofagi zmarłych dziedziców Siedlec. W XIX wiek,u po przeciwnej stronie drogi wiejskiej zbudowano folwark, zaś barokwy ogród przekształcono w ogród krajobrazowy. Ród von Wechmar posiadłość utrzymywał do 1945 roku. Ostatnim właścicielem posiadłości był Hans Heinrich von Wechmar. Wraz ze wzrostem wpływów niemieckich Siedlce zmieniały nazwę: Zedlice (1289), Czedlicz (1376), Zedlitz. W okresie II wojny światowej w Siedlcach mieścił się podobóz jeniecki, w którym Niemcy przetrzymywali polskich żołnierzy z kampanii wrześniowej 1939 roku

 

Godne uwagi 

• Gotycki kościół parafialny z 1335 r., z barokowym wystrojem wnętrza z lożą kolatorską i emporami zdobionymi malowidłami przedstawiające sceny biblijne i stropem kasetonowym z 1618 r. przedstawiający Księgę Rodzaju.
• Drewniana dzwonnica z XIX wieku.
• Kompleks pałacowo parkowy z ruinami pałacu z około 1730 roku i starodrzewem parkowym z pomnikami przyrody liczącymi około 160 lat
• Kamienne płyty nagrobne przedstawicieli rodziny Nostitzów z XVI i XVII wieku.

 

Ciekawostki 

• W Siedlcach w 1875 roku znaleziono unietycki skarb, kilka zausznic brązowych, okucia pasa, naszyjniki, różne fragmenty ozdób. Do obecnych czasów dotrwało jedynie kamienne naczynie, w którym przechowywany był skarb.
• Nazwa Siedlce wywodzi się od starosłowiańskiego rzeczownika siodło, oznaczającego mniejszą osadę:sioło, przysiółek.
• W latach 30.XX wieku Siedlce słynęły z barwnych pochodów karnawałowych, które przyciągały gości z całego Śląska. Bale karnawałowe z pochodami, organizował ostatni właściciel Hans Heinrich von Wechmar, który z podobną imprezą zetknął się w Nadrenii.

27.Składowice – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego.
 

28.Szklary Górne – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie lubińskim, w gminie Lubin.W latach 1945-54 siedziba gminy Szklary Górne. W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa legnickiego. Do sołectwa Szklary Górne należą też wsie Lubków i Owczary.

Położenie 

Szklary Górne położone są w południowo-zachodniej Polsce w północno-wschodniej części Wysoczyzny Lubińskiej na wysokości 150 m n.p.m., około 7.2 km na północny zachód od Lubina. Obszar wsi położony jest na terenie, który w przeszłości objęty był zlodowaceniem środkowo-polskim.

 

opis

Duża wieś o nieregularnym kształcie i zwartej zabudowie. Zabudowa wsi składa się z budynków gospodarczych i mieszkalnych rozlokowanych obok dróg, które tworzą ulice. Jest to wieś typu wielodrożnica, o charakterze rolniczym. Wokół wsi rozciągają się rozległe użytki rolne, a przez wieś przebiega kilka dróg. Północne i zachodnie obrzeża wsi na granicy Wzgórz Polkowickich zajmują niewielkie lasy, w bliskim otoczeniu wsi występują niewielkie pasy zieleni z drzew liściastych, wzdłuż potoku i miedz, oraz w formie przydomowych nasadzeń. We wsi zachowało się kilka zabudowań gospodarskich z przełomu XVIII - XIX wieku, pałac, kościół pw. św. Piotra i Pawła z początku XVI wieku, zbudowania folwarczne z budynkiem o klacysystycznych cechach oraz park pałacowy. We wsi mieści się kuratoryjny Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla dzieci z upośledzeniem lekkim.

 

Historia

Pierwsze ślady bytności człowieka na obszarze Szklar Górnych pochodzą z okresu epoki brązu i wczesnej epoki żelaza. Na terenie wsi istniała osada o wpływach kultury rzymskiej i celtyckiej, świadczą o tym ślady jakie znaleziono podczas prac archeologicznych. Pierwotna słowiańska nazwa Glasovici w późniejszych czasach uległa germanizacji i przyjęła nazwę "Glaserdorf" a następnie "Ober Glaserdorf". W przeszłości teren obecnych Szklar należał do księstwa legnickiego, głogowskiego i ścinawskiego. W I połowie XIV wieku na terenie obecnej wsi stał otoczony fosą zamek, pełniący funkcję strażnicy granicznej. Włości leżały wówczas w granicach księstwa ścinawskiego i wraz z zamkiem należały do księcia Jana ścinawskiego. W 1331 roku, książę Jan, sprzedał osadę i okoliczne włości Hansowi von zu Dohna. Prawdopodobnie w tym samym roku został wzniesiony miejscowy kościół. Pod koniec XVI wieku, włości nabył ród Glaubitzów i przez ponad sto lat miejscowość znajdowała sie w dóbrach Glaubitzów. WXVII wieku właścicielem gruntów i zarządcą kościoła był ziemianin Andrzej Kłobuczyński. W I połowie XVII wieku w miejscu zamku wzniesiono barokowy pałac, oraz założono park krajobrazowo-naturalistyczny z elementami architektury ogrodowej. Na początku XVIII wieku miejscowość wraz z majątkiem nabył hrabia d’Hantois de Bronne z Lotaryngii. Nie mając potomstwa w lini prostej, właściciel przekazał dobra bratankowi, hrabiemu Haussonville i w rękach tego rodu pozostały do 1833 roku. Po 1833 przez 60 lat włości należały do Fuhrmanna-Karringa. W 1899 roku posiadłość została nabyta przez zniemczoną rodzinę włoską Ballestrem di Castellengo, która była własnością rodu do 1945 r., a ostatnim właścicielem był dr Michael Wolfgang Friedrich Franz Ballestre. W latach międzywojennych we wsi przebywała dość liczna grupa polskich emigrantów zarobkowych, których zatrudniano w dobrach Ballestremów. Podczas II wojny światowej w Szklarach Górnych mieścił się podobóz jeniecki. Głównie przetrzymywani w nim byli Polacy, Francuzi i Włosi, których zatrudniano w miejscowym majątku. Po wojnie we wsi funkcjonowało duże Państwowe Gospodarstwo Rolne. W latach 60.i 70. XX wieku we wsi mieścił się Zakład Poprawczy Ministerstwa Sprawiedliwości. Do lat 80. XX wieku we wsi funkcjonowała linia kolejowa ze stacją PKP, biblioteka, klub wiejski, ośrodek zdrowia, gospoda, GRN, leśnictwo, obecnie większość z nich uległa likwidacji jak linia kolejowa, po której został tylko nasyp.

 

Godne uwagi 

• Gotycki kościół parafialny św. Piotra i Pawła, wzmiankowany w 1376 r., obecny wzniesiony w początkach XVI wieku.
• Kompleks pałacowo parkowy z pałacem z I połowy XVII wieku i starodrzewem w parku.
• Kompleks zabudowań gospodarczych .

Komunikacja

Do Szklar Górnych od 1 września 2008 roku dojeżdża autobus miejski z Lubina linii nr. 4 kierunek od wsi: Szyb Zachodni. Kierunek od miasta: Kaufland/Osiek Wieś. Autobus kursuje w roku szkolnym rano od godz. 5.30 do 9.45 jeden kurs na godzinę i od 13.30 do 19.30 w kierunku Szyb Zachodni.